Aldea Savia

Posted on by pririco

14 – 27 februari 2024

Op Valentijnsdag moesten we uitchecken rond een uur of 12. Omdat we best wat tijd moesten overbruggen tot de volgende incheck, zouden we in eerste instantie naar de badplaats Playa del Carmen gaan. Playa del Carmen is een stadje waar we al meerdere keren geweest zijn en waar wij 6 jaar geleden ook onze reis af hebben gesloten. Na kort zoeken kwam ik een beachclub tegen, net buiten Tulum op ongeveer 20 min rijden van ons verblijf. Omdat het al middag was besloten we daarheen te gaan. 

Tankah
Beachclub & hotel Tankah had een mooi strand, ligbedden en parasols. Hier hebben we een heerlijke dag doorgebracht. Het hotel bevindt zich in een natuurpark en heeft ook een eigen Cenote. Cenotes zijn grote zinkgaten/grotten met super helder water en mooie natuur eromheen. Na een klein stukje wandelen (op blote voeten) kwamen we aan bij de prachtige cenote. Waar we op dat moment helemaal alleen van het mooie uitzicht konden genieten. Aan het einde van de dag zijn we nog een stukje gaan wandelen. Toen we eenmaal voorbij het hotel waren gelopen, kwamen we bij een nog mooier strand. Waar we wederom helemaal alleen waren. Rond 5 reden we terug om naar ons nieuwe verblijf in Tulum te gaan in Aldea Savia.

Aldea Savia
We kwamen aan bij een prachtige, gloednieuw beveiligde wijk. Deze gated community bestaat uit meerdere blokken met rijtjeshuizen en heeft ook een paar blokken met appartementen. De wijk heeft super veel bomen, bomen die er al stonden voordat de wijk überhaupt bestond. De bomen doorkruisen de voetpaden, wat een heel speels en jungle-achtig effect geeft. Ook heeft deze prachtige plek twee mooie zwembaden en twee gyms waar we heel veel gebruik van hebben gemaakt. Het appartementje waar we verbleven was mooi en modern ingericht, bevatte alles wat we nodig hadden en had een groot balkon rondom.

Paraiso Tulum
Twee dagen zijn we naar een prachtige beachclub geweest in het nationale park van Tulum. Hier lagen we op een groot en zacht  tweepersoonsbed en genoten we van de zon en het mooie uitzicht op de azuur blauwe zee. Heerlijke taco’s konden natuurlijk niet ontbreken. We aten taco’s met smoked marlin, een soort zwaardvis, erg lekker!

Playa del Carmen
Omdat we best veel tijd in het appartement doorbrachten besloten we ook een dagje naar Playa del Carmen te gaan. Na een roadtrip van ongeveer een uur kwamen we aan. We liepen heen en weer over de Quinta avenida, de hoofdstraat van het centrum, en aten wat nachos bij een gezellig restaurantje. Playa is nog toeristischer geworden sinds de laatste keer dat wij er waren. De sfeer vond ik dan ook niet echt leuk meer. Tulum is wat dat betreft veel leuker om naartoe te gaan. Tulum heeft echt nog een boho/hippie vibe waar veel mensen remote werken, terwijl Playa vol zit met vreselijke zaken, souvenirwinkels en heeel veel Amerikanen die vakantie komen vieren. We eindigden de dag bij Playa 88, een strandje dat zich vlakbij ons oude appartementje bevond en waar we dus heel vaak naartoe zijn geweest.

Terug in Aldea Savia
Onze laatste dagen in Tulum braken aan. Nog even genoten we van het fijne appartement en de mooie omgeving. Om Ricardo niet elke dag te laten koken, zijn we ook een avondje uit eten geweest bij een Asian Bodega. Ricardo was in eerste instantie een beetje huiverig voor het restaurant. Aziatische eten in Midden- en Zuid Amerika is niet altijd het beste, maar we werden heel positief verrast. 

De laatste dagen was ik helaas goed verkouden en had ik niet veel energie. Dit betekende dus veel slapen en serie kijken, inmiddels heb ik alle 7 seizoenen van Gilmore girls voor de 4e keer gekeken. Na 3 dagen voelde ik me gelukkig al een stuk beter, dat was ook het moment dat we richting Cancun vertrokken voor onze laatste 2 dagen. 

27 -29 februari 2024

Cancun
Omdat we in eerste instantie geen auto zouden hebben, had ik onze laatste 2 dagen in Cancun geboekt zodat we dichtbij het vliegveld zouden zijn en makkelijk de bus konden pakken. Ik ben erg blij dat we toch een auto hebben gehuurd voor onze tijd in Mexico, ook al was het een gammel bakkie. Ricardo was dan ook blij dat we deze auto niet in Chili hadden voor de 4000 km die we daar hebben gereden. 

Ons laatste kamertje is een mooi luxe kamertje en heeft een dakterras met zwembad. De laatste zonnestralen hebben we vandaag dan ook nog even goed meegepakt. Morgen is het zover en vliegen we terug naar Nederland, wat ik een heel raar idee vind. Voor mijn gevoel zijn we al maanden en maanden weg, soms voelt het alsof we al een jaar weg zijn. Ik denk dat dit alleen maar een goed teken is geweest omdat we echt van elk moment genoten hebben. Zo dacht ik vandaag nog terug aan het mooie boshutje waar we in de middle of nowhere in Chili zaten en zo’n geluk hadden met het mooie weer omdat het al weken geregend had.  

Het is weer een geweldig, fantastisch en super mooi avontuur geweest. Vier maanden lang hebben we de mooiste plekken bezocht; ons oude en vertrouwde Malta, het geweldige Chili waar we nog steeds verliefd op zijn, het mooie Costa Rica met al haar flora en fauna, het verrassende en authentieke Nicaragua (ga hierheen mensen!) en uiteraard het altijd relaxte Mexico. Ik voel me een rijk en gelukkig mens. Het is een droom geweest die weer is uitgekomen en dat niet alleen, want ik kom ook nog eens terug met mijn verloofde.

Bedankt lief dat je het weer 4 maanden lang, 24 uur per dag en 7 dagen per week met mij hebt volgehouden. Ik had dit met niemand anders willen delen. 

Op naar ons volgende avontuur dat op 14 september 2024 start.

Adios Amigos.

Ultima parada: Mexico

Posted on by pririco

4-14 februari 2024

Onze laatste dag in Nicaragua spendeerden we in het Best Western airport hotel. Dit hotel ligt recht tegenover het vliegveld van Managua met slechts een zebrapad ertussen. Het zebrapad oversteken was nog best een uitdaging, want iedereen rijdt hier gewoon door rood. 

Nadat we hadden ingecheckt zijn we terug gegaan naar het hotel om nog even te genieten van de airco in de lobby. Het vliegveld van Managua heeft namelijk geen airco en om daar nou uren te gaan wachten in 35+ graden leek mij niet zo’n goed idee. Het boarden ging vrij soepel en we hadden dan ook een goede plek in het kleine vliegtuig dat ons eerst naar Mexico-city zou brengen. Na een hele korte overstap (rennen, een broodje halen en rennen), stegen we weer op richting het schiereiland Yucatan. 

Cancun
Eenmaal aangekomen op Cancun airport voelde het weer als vertrouwd, dit is namelijk de 6e keer dat ik hier ben. We haalden de auto op, dit duurde best lang, en reden naar onze eerste airbnb om slechts een nachtje te slapen. Rond 23:15 waren we in het appartement en zijn we direct gaan slapen na de lange reis van 12 uur. 

De volgende ochtend had ik honger! Omdat we zo laat waren aangekomen konden we geen eten meer bestellen en waren alle restaurants gesloten. We konden pas na 15:00 inchecken bij ons eerste verblijf in Tulum, dus besloten we eerst naar een winkelcentrum te gaan in Cancun. Daar zaten we bij een ‘Belgische’ tent, met molens van Kinderdijk als beschildering op de muur, agh ze hebben het in ieder geval geprobeerd. 

Tulum Pueblo
Na een roadtrip van een kleine 2 uur waren we dan eindelijk in Tulum, het eindstation! Het appartement bevond zich in de wijk La Valeta, een grote nieuwbouwwijk in Tulum. Tulum begon ooit als een klein dorpje maar is afgelopen jaren uitgegroeid tot een van ‘de hotspots’ van Mexico. Overal waar je kijkt worden er grote mooie complexen bijgebouwd. De wegen zijn vaak slecht en vol met gaten op enkele hoofdwegen na, die al netjes geasfalteerd zijn. 

Het complex Moots, had en mooi groot zwembad en aangelegde tuin. Helaas was er maar één ligbed, dus niet erg uitnodigend om bij het zwembad te gaan liggen. Maar niet getreurd, de patio bij ons appartement had namelijk zijn eigen kleine bubbelbad. De tijd vloog hier voorbij, zeker door het ritme dat we aanhielden. Vroeg op, ontbijten, studeren/organiseren, sporten, lunchen en lekker van de zon genieten. Het weer (25-26 graden) was hier een stuk koeler dan in Nicaragua (35+), in de avond zelfs fris met 16-20 graden en de dagen begonnen vaak bewolkt. Na een paar dagen werd het echter een stuk warmer en ging de temperatuur richting de 29-30 graden. 

Omdat Ricardo ook hier elke dag lekker voor mij kookte, moesten we natuurlijk wel boodschappen doen. Dit deden we eerst bij de Super Aki, vergelijkbaar met een Aldi in Nederland. Al snel kwam ik erachter dat er ook een mega fancy supermarkt in het dorp zat, de Chedraui. In deze supermarkt kun je werkelijk alles kopen, van appels tot autobanden en van taartjes tot strandstoelen. 

Tulum Playa
Tulum heeft prachtige bounty stranden, een van de redenen waarom we hier graag heen wilden. Het was echter een hele zoektocht om nog een gratis stukje strand te vinden. Het populaire Tulum strand staat vol met luxe hotels die elk een stuk strand claimen. Ook voor het parkeren wordt er 200-300 pesos gevraagd (12-17 euro). Na een tijdje zoeken kwamen we een plek tegen waar je gratis kon parkeren en gratis naar het publieke strand kon. Een klein strandje met twee baaien die aan het einde van de middag helemaal vol lagen. We kregen twee polsbandjes voor een feest in een van de dure beachclubs. ‘s-Avonds zijn we daar een kijkje gaan nemen. Een mooie club met leuke muziek maar met gestoorde prijzen. Een biertje kost ongeveer 9 euro, een glas wijn zo’n 20 euro en een cocktail rond de 23 euro (éénn drankje vond ik dan ook meer dan genoeg). Na een paar dansjes zijn we nog wat gaan rondwandelen en hebben we een ijsje gegeten om de avond af te sluiten. Een erg mooie locatie maar wederom gericht op rijke Amerikanen. 

Omdat ik graag naar de mooie stranden wilde, zijn we een dagje naar playa Paraiso geweest. Een prachtig strand met wit zand en kraakhelder blauw water. Omdat dit strand binnen een beschermd gebied ligt mag je geen glas, alcohol, bronzer en een hele lijst andere dingen meenemen. Af en toe rijdt er politie langs op een quad om dit te controleren, ook werden we bij de park entree ‘gecontroleerd’. Na een heerlijke middag gingen we terug naar het appartement en hebben we de dag afgesloten met taco’s bij een gezellig restaurantje.

De eerste 1,5 week vloog voorbij en het was dus weer tijd om te verkassen. Gelukkig hebben we een auto waardoor het verhuizen een stuk makkelijker gaat.

Op naar ons laatste verblijf in Tulum in Aldea Savia. 

Een leeuw, een alarm en een oase

Posted on by pririco

24 januari – 3 februari 2024

Leon 
Na een nacht in een goed gekoelde kamer te hebben geslapen, konden we er weer tegenaan. Het hostel waar we de eerste 2,5 dag verbleven (The wabi sabi) had een prima kamer maar had niet echt een gezellige leefruimte waar je kon socializen. Helaas konden we niet eerder terecht bij het appartement dat ik al had geboekt toen we nog in Costa Rica waren. Deze kamer was een van de weinige opties met airco die nog over was, iets wat zeker nodig is in Leon. 

Het was warm in Leon, echt warm, elke dag zo’n 36 graden maar door de lage luchtvochtigheid goed te doen. De free walking tour deden we daarom in de ochtend. Om 10 voor 9 moesten we verzamelen bij het ontmoetingspunt. Een steeds grotere groep toeristen verzamelden zich. Bij de kennismaking bleek dat zeker 80% van de groep Nederlands was. De gids kon zelf ook een paar zinnen in het Nederlands zeggen! De tour bracht ons langs de bezienswaardigheden van Leon, waaronder de grote witte Kathedraal die op de UNESCO erfgoedlijst staat. De kathedraal hebben we later nog een keer bezocht omdat je over het dak kan lopen (op blote voeten). We brachten een bezoek aan een school voor de kunsten en ook aan de lokale markt waar we allerlei lekkernijen hebben geproefd. Leo, onze gids, vertelde ook veel over de geschiedenis van Nicaragua, over alle ups & downs, en dat het land daardoor nog erg achter loopt in ontwikkeling. 

Het viel ons de tweede dag op dat er af en toe een luchtalarm afging in de stad. We dachten eerst dat dit misschien te maken had met een waarschuwing voor vulkanische activiteiten of aardbevingen. Nicaragua heeft namelijk 26 vulkanen, maar niemand leek er zich iets van aan te trekken.  Het alarm ging elke dag om 7 uur ‘s ochtends en 12 uur ‘s middags. Na een beetje googlen kwam ik erachter dat het alarm in de ochtend af gaat om iedereen op tijd naar werk en school te laten gaan en het alarm in de middag af gaat om de lunchtijd aan te kondigen. 

Na 3 dagen verhuisden we naar ons laatste appartement in Nicaragua. Coco Calala, een airbnb en restaurant gerund door een Nederlandse dame en haar Nicaraguaanse man. Ons appartementje was een mini “loft” op de bovenverdieping van het koloniale pand. Het pand had een prachtige groene oase als binnentuin en een heerlijk zwembad. Hier hebben we optimaal genoten van het koele water en het lekkere eten. Vooral de smoothies deden het goed bij Ricardo. We hadden eindelijk ons ritme weer terug door samen te ontbijten, sporten, studeren (Ricardo doet een cursus) en ikzelf die verderging met plannen van de bruiloft. 

De week vloog voorbij en zo moesten we weer inpakken om richting Managua (de hoofdstad van Nicaragua) te gaan. Vanaf Managua airport zouden we naar onze laatste bestemming vliegen: Mexico! We sliepen nog een nachtje in een hotel recht tegenover het vliegveld, letterlijk een zebrapad daarvandaan. 

Nicaragua is echt een verrassing geweest vanaf het eerste moment dat we het land binnenkwamen. Een heerlijk land wat nog niet ontdekt is door massatoerisme, een prachtige natuur heeft, makkelijk te doorreizen is en veel lieve mensen kent. Ik zou iedereen aanraden om hier heen te gaan. Er is nog genoeg wat we niet gezien hebben. Onze tourgids gaf aan dat het noorden ook echt de moeite waard is om te zien. Dit deel is nog veel minder ontdekt en ontwikkeld dan het zuidwesten van Nicaragua, maar gaan we zeker de volgende keer bezoeken!

Adios Nica, hasta la proxima. 

Chill, surf, eat, repeat

Posted on by pririco

 17 januari – 24 januari 2024

San Juan del Sur
We verlieten het eiland Ometepe met de ferry om vanaf Rivas een bus te pakken naar de kust. Gelukkig kwamen we een aardig Amerikaans stel tegen die ons een lift wilde geven. Helaas gingen we niet naar dezelfde bestemming, maar brachten ze ons toch naar het busstation. Dit scheelde weer een taxirit. Het busstation van Rivas was erg chaotisch, er werd vanaf alle kanten naar ons geschreeuwd om te achterhalen waar we heen moesten. Al snel vonden we de bus naar San Juan del Sur, waarbij we wederom de toeristen prijs moesten betalen. Omdat het maar 2 euro kostte, maakte ik er geen heisa van. Na een busrit van een uur kwamen we aan in het kustplaatsje. We besloten te lopen naar ons hostel dat ongeveer 15 min van de busstop was. Na een stuk over het strand te hebben gelopen kwamen we aan bij het hostel. Ik wilde onmiddellijk in het zwembad springen omdat de temperatuur aardig was opgelopen. Julia, de Duitse vrijwilliger, liet ons de kamer zien en gaf ons alle info die we nodig hadden over shuttles, surflessen en restaurants. 

In dit hostel besloten we een week te blijven. Het was een mooi complex met 5 kamers waar verschillende stellen verbleven uit diverse landen. We hebben de week doorgebracht met een Zweeds/Amerikaans stel, een Canadees stel, een Belgisch stel en uiteraard onze Duitse vriendin Julia. Ricardo wilde graag weer proberen te surfen, dus zijn we een dagje mee geweest naar Playa Hermosa. Op het strand van San Juan zelf kan je namelijk niet surfen en moet je zo’n 20-30 min rijden tot je bij de geschikte stranden komt. Playa Hermosa is een erg mooi zandstrand met bedjes en een restaurant. In de verte zie je enkele groene heuvels, wat Costa Rica bleek te zijn. We zaten namelijk nog maar zo’n 10-15 km van de grens af. Ricardo zijn les begon en ik haalde een ijskoffie. Lange tijd heb ik in het water gestaan om foto’s te maken van Ricardo zijn surfles en hij deed het best goed! Na een heerlijke lunch vertrokken we weer richting het dorpje. 

Het dorpje zelf heeft niet heel veel te bieden en is veel prijziger dan de rest van Nicaragua. Er zijn wat kleine supermarkten, maar ook deze waren een stuk prijziger dan de grote supermarktketens in Nica. Ricardo heeft heel de week lekker voor mij gekookt met voornamelijk lokale producten zoals bonen en cassave (Yucca). Naast het hostel zat een klein restaurantje aan de weg, het stelde niet veel voor, maar je kon er heerlijk eten. De burrito met garnalen was mijn favoriet. Ricardo is hier dan ook meerdere keren gaan lunchen. 

Het werd tijd om onze spullen weer in te pakken en door te reizen naar onze laatste bestemming in Nicaragua, genaamd Leon. Een koloniale stad in het noorden van Nicaragua. Het zou een hele reis worden om er te komen en het was ook niet onze beste dag door een slechte nachtrust (stroom viel meerdere keren uit en we voelden ons beide niet helemaal lekker). Gelukkig kwamen we een taxichauffeur tegen die ons het eerste stuk wilde brengen (terug naar het chaotische Rivas). Daarna zouden we meer dan 2 uur in een warme en overvolle bus zitten naar de hoofdstad Managua. Om vervolgens na een korte pauze een nog warmere busrit te hebben naar Leon. Het was zo’n 36 graden, in een busje zonder airco. Maar we hebben het overleefd en zijn heelhuids aangekomen bij ons eerste hostel in Leon met airco! 

Isla Ometepe

Posted on by pririco

13-17 januari 2024

Ometepe 
Een taxi, een busrit, nog een busrit, een ferry en nog een taxi. Zo begon ons avontuur op weg naar Ometepe. Het grote eiland in het meer van Nicaragua, wat dus net iets kleiner is dan Malta maar wel veel minder inwoners heeft (zo’n 30-40 duizend in plaats van 700 duizend). Het meer is een groot zoetwatermeer, dat wel verbonden is met de Caribische zee door de rivier San Juan. Er hebben ooit veel witte haaien in dit meer gezeten, samen met andere grote vissen, maar die zijn inmiddels zo goed als uitgestorven in dit gebied. Je hoeft dus niet bang te zijn voor haaien als je gaat zwemmen.

We verbleven op een prachtige locatie in Santa Cruz met mooi uitzicht op de Concepcion vulkaan. Een prachtige tuin met veel vlinders, en later bleek ook heel veel andere beestjes en insecten. Na het douchen had ik namelijk ineens een kikker op mijn been, waren er meerdere gekko’s in onze kamer en zaten er grote harige spinnen in het huisje. Gelukkig allemaal vrij onschuldig, op een gemene jachtkrabspin na. 

We huurden een klein Honda- motortje om het eiland rond te toeren. Zo heeft het eiland  2 vulkanen en kan je daar een rondje omheen rijden. Op het eiland wordt er hard gewerkt om de infrastructuur te verbeteren, niet overal is er namelijk bestrating. Bijna het hele rondje om de Maderas vulkaan had geen bestrating en was dus een erg hobbelige rit. Gelukkig kan Ricardo goed scooter rijden. Ik had dit namelijk nooit gedurfd, al helemaal niet met iemand achterop. Tijdens lunchtijd maakten we een stop bij de Ojos de Agua, een aangelegd zwembad waar natuurlijk bronwater doorheen stroomt. Een erg verfrissende duik, maar wel in een mega druk zwembad. Het was namelijk zondag, dus zat het bad vol met de lokale bevolking. Na een niet zo geweldige lunch reden we verder naar de enige “beach club” van het eiland bij Playa Mangos. Een prachtige locatie met leuke muziek, goede drankjes en een chille sfeer. Hier konden we tweemaal naar een prachtige zonsondergang kijken onder het genot van een cocktail (3-6 euro per stuk en tijdens happy hour de 2e 50%!)

In totaal zijn we 4 dagen op het eiland geweest. Het is echt nog een rustig eiland met niet veel toerisme, hierdoor zijn de prijzen nog goed te doen, maar zijn er ook nog niet zo veel activiteiten om te doen. Een van de activiteiten is een van de twee vulkanen beklimmen. Dit had ik erg graag willen doen maar in 32 graden een zeer moeilijke hike van 8-10 uur doen zag ik niet zo zitten. Zeker ook omdat het niet de meest veilige hikes zijn om te doen en ik toch graag heelhuids mijn reis wil afmaken. 

Wat wel echt nog een verrassing was, was het eerste diner wat we hebben gegeten bij een “comedor”. Dit zijn kleine lokale restaurantjes die zich vaak aan huis bevinden. Zo waren we dan ook de enige gasten en had ik het idee dat er echt een homemade maaltijd voor ons werd gemaakt door een lieve oudere dame. Het eten was echt heerlijk en kostte bijna niets!

Het eiland heeft veel te bieden en is nog niet echt ontdekt door het massatoerisme. Over een paar jaar zal dit vast veranderd zijn. Er zijn veel mooie plekken waar nog van alles ontwikkeld kan worden. Zo grapten Ricardo en ik af en toe over een mooie plek die we zagen aan het strand om daar dan ons eigen hostel met beachclub te beginnen. De eigenaar van het hotel waar we verbleven vertelde ons dat hij hier 20 jaar geleden naar toe was verhuisd, zelf kwam hij uit El Salvador. Hij begon met één huisje (het zijn namelijk allemaal kleine bungalows) en heeft dit over de jaren uitgebreid. Het eerste huis is met de hand gemaakt zonder elektrisch gereedschap! We genoten van de perfecte service die werd geboden door het hotel. Elke dag ontbeten we met pancakes, fruit en een goede cappuccino. Die cappuccino’s gaan we zeker nog missen. 

Hola Nica

Posted on by pririco

3 januari 2024 – 13 januari 2023 

San Jose CR > Managua NIC
Om 04:50 ging onze wekker, het was zover, we gingen eindelijk door naar onze volgende stop Nicaragua! Onderweg naar het busstation kwamen we een ouder Iers stel tegen die vroegen of ze met ons mee konden lopen naar het station. Het was nog geen 10 minuten maar wat een tempo had deze oude man zo vroeg in de ochtend. Helemaal bezweet en kapot kwam ik aan bij het busstation. Het inladen en een plekje zoeken ging vlekkeloos.

De bus vertrok netjes op tijd, om vervolgens na zo’n 5 uur rijden aan te komen op de grens tussen Costa Rica en Nicaragua. Om Costa Rica uit te gaan dien je een “exit fee” te betalen van zo’n 8 dollar per persoon. (In de bus was dit zelfs 11 dollar pp, maar alles werd dan ook voor je geregeld). Het ene land uit en het andere land in, duurde wel even, maar daar waren we dan eindelijk in Nicaragua. Het voelde alsof er een last van mijn schouders was afgevallen. Ondanks dat we bijna 12 uur onderweg zijn geweest vanaf ons hotel in Costa Rica tot aankomst bij onze airbnb in Nicaragua waren we erg blij en opgelucht. 

Managua
De eerste dagen verbleven we in Managua, de hoofdstad van Nicaragua. We hadden er niet veel van verwacht en hadden het idee dat het een deprimerende stad was, maar alles bewees het tegendeel. Het voelde direct anders aan dan Costa Rica, echt nog authentiek Midden-Amerika, met een totaal andere sfeer en veel lagere (en leukere) prijzen. Zo aten we samen voor 10 euro bij een lokaal restaurantje. Na twee dagen in het hostel bij het zwembad te hebben gezeten besloten we om de paar bezienswaardigheden van Managua te bekijken. Een mooie boulevard met kleurrijke bomen, een park met het nationaal paleis, een kathedraal en een theater. Alles was nog versierd met kerstverlichting wat het extra gezellig maakte. Tijdens onze wandeling werden we vaak aangekeken, Managua is totaal geen toeristische stad, waardoor ze niet vaak Europeanen zullen zien. 

Granada
Na 3 dagen gingen we door naar onze eerste echte stop, de koloniale stad Granada. Binnen 45 min waren we bij ons volgende verblijf, nadat een bekende taxichauffeur ons daarheen bracht (een oude gezellige man die ons eerder naar het lokale restaurant bracht)

We verbleven in een prachtig oud pand met 5 appartementen en een heerlijk verfrissend zwembad. Granada wordt gekenmerkt door laagbouw en kleurrijke koloniale huizen en kent een rijke geschiedenis. Zo is Granada de eerste stad die is gesticht in Midden-Amerika (1524) door ene meneer Cordoba (hun valuta is vernoemd naar deze meneer, namelijk: de Cordoba).

Er is heel veel te doen in de omgeving van Granada. Zo zijn we bij zonsopkomst gaan kajakken door de Isletas de Granada (de 365 eilandjes van Granada) die zijn ontstaan na een uitbarsting van de vulkaan Mombacho. Het was geweldig om zo vroeg in de morgen in de stilte te gaan kajakken, waardoor we veel dieren hebben kunnen zien waaronder brulaapjes. Laguna de Apoyo is een groot kratermeer met super helder zoet water. Daar zijn we een dagje blijven hangen bij een super mooie beach club, of beter gezegd lake club. Ook hebben we een feestje meegepakt in een boomhut met uitkijk over de jungle, The Treehouse Nicaragua. Het was een prachtige locatie met mooi uitzicht op de zonsondergang (en de drankje kosten maar 1,80 per stuk).

Een week lang hebben we genoten van het heerlijk verkoelende zwembad. Het was elke dag rond de 32 graden, maar door de lagere luchtvochtigheid (55-58%) dan in Costa Rica (90-95%) goed te doen en wat ook fijn was geen regen. Ricardo kookte elke dag en ik plande onze reis weer ietsje verder. Helaas moesten we ons plekje gaan verlaten, maar gelukkig voor niets minder dan een mooi eiland in het meer van Nicaragua wat groter bleek dan ik in eerste instantie had gedacht. Dit eiland is namelijk bijna net zo groot als Malta, vertelde Ricardo mij!

Vamos! 

Kerst in de jungle en oudjaarsavond op het strand

Posted on by pririco

23 december 2023 – 3 januari 2024

Puerto Viejo > San Jose  
Op zaterdagochtend stonden we om 07:15 klaar. De ophaaltijd van de shuttle zou 07:30 zijn, maar we wisten dat dit langer ging duren door de vorige keer. Na twee uur te hebben gewacht, was ik er klaar mee. Meerdere berichten gestuurd via whatsapp en mail, gebeld, maar we kregen geen gehoor van de vervoerder noch van de tussenpartij. Een jonge man die achter ons aan het werk was, bood aan om ons naar het busstation te brengen (na 3 uur te hebben gewacht). We besloten om de normale bus te pakken naar San Jose, ik kocht kaartjes, maar de eerstvolgende bus vertrok pas om 13:00. Na een lang ontbijt en een welverdiende ijskoffie vertrokken we 13:15 dan eindelijk richting San Jose. De busreis was meer dan prima, en had zowaar airco. Als we dit eerder hadden geweten, hadden we nooit zo’n dure gedeelde shuttle besteld. De bus kostte namelijk maar 12 euro per persoon voor een rit van circa 5 uur. 

San Jose > La Fortuna
In San Jose hadden we een hostel tegenover het busstation omdat we de volgende ochtend (met de normale bus) naar La Fortuna zouden gaan. De bus vertrok om 08:40 en was netjes op tijd. Na weer een lange rit kwamen we aan in La Fortuna, een klein dorpje omringd door jungle, rivieren en de Arenal vulkaan. Hier zouden we kerst vieren in een tipi in een oase van groen. 

Ricardo had onze tipi mooi versierd met lichtjes zodat het er toch nog een beetje kerstig uit zag. Dit dorpje had wel een beetje een kerstsfeer doordat het centrale plein versierd was met allerlei lampjes. Wel merkten we dat dit een super toeristisch gebied was. Of nou ja laten we zeggen Amerikaans gebied was. La Fortuna is een van de trekpleisters in Costa Rica omdat je hier veel extreme sporten kan doen in de natuur zoals canyoning, raften en hiken. 

Kerstavond hebben we heerlijk in een stromende rivier gebadderd en ‘s avonds een lekker kerstdiner gegeten. Eerste kerstdag brachten we door in een mooi aangelegd park waarbij je over meerdere hangbruggen door de jungle heen loopt. De sushi in de avond was helaas geen succes, maar dat hadden we eigenlijk al verwacht. Tweede kerstdag zijn we gaan raften op een van de rivieren in de regio. Ik vond het best spannend want ik was nog nooit gaan raften. In de bus kregen we veiligheidsinstructies van een hele enthousiaste Costa Ricaan. Eenmaal aangekomen bij de locatie zag je door alle boten de rivier niet meer. Het bedrijf waarmee wij zouden gaan raften had zo’n 30 boten met elk 6 personen. Het was dus lekker druk en je zag hier dan ook goed het Amerikaanse massatoerisme. Het raften was wel echt super gaaf, Ricardo en ik werden gelukkig ingedeeld bij een Frans gezin. De moeder van het gezin viel halverwege uit de boot en niemand van haar gezin of Ricardo had het door. Na een heerlijke casado lunch werden we weer terug gebracht naar onze airbnb. Morgenochtend zouden we met een betrouwbare shuttle (interbus) richting de westkust gaan om daar oud&nieuw te vieren. 

Santa Teresa
Na dit keer een soepele shuttle rit kwamen we in de middag aan in Santa Teresa. We hadden een van de laatst beschikbare hostels geboekt vlakbij een mooi strand (Playa carmen). Er hing een chille en gezellige sfeer en er was eindelijk zon. We genoten hier van het mooie strand, het mooie weer, de prachtige zonsondergangen en de gezellige vibe die er hing. Deze westkust is populairder onder de toeristen, sommige zaakjes zien er ibiza-achtig uit, en hebben dan ook ibiza-achtige prijzen. We vierden Oudjaar op het strand bij een beachclub met goede muziek en vuurwerk op het strand ~ Feliz año nuevo! Op 1 januari moesten we om 11:00 uitchecken uit het hostel. We boekten nog een extra nachtje bij in een ander hostel, dat gelukkig een zwembad had waar ik dankbaar gebruik van maakte.

Ons avontuur in Costa Rica was bijna ten einde. Via San Jose zouden we met de bus naar Nicaragua afreizen. Ondanks dat het weer een hele lange busrit zou worden had ik zin om weer door te reizen.

Op naar Nicaragua! 

Bienvenido a Costa Rica – het groene seizoen

Posted on by pririco

8-9 december 2023

Panama 
Om in Costa Rica te komen hebben we twee vluchten moeten pakken. We begonnen met een vlucht van Costa Rica naar Panama. Waarbij we onze vlucht bijna misten omdat werkelijk alles op de luchthaven van Santiago lang duurde. Uiteindelijk zijn we samen met een gezin voor gepiept (uiteraard wel aan de mensen voor ons gevraagd) omdat we anders nooit onze vlucht hadden gehaald. Ondanks dat iedereen op tijd in het vliegtuig zat, hadden we vertraging waardoor onze overstap in Panama steeds korter werd. Daar aangekomen renden we naar de volgende gate om net op tijd te zijn voor het boarden. Ongeveer 1,5 uur later waren we dan eindelijk in Costa Rica. 

Alajuela
Ricardo had een Airbnb vlakbij de luchthaven uitgezocht zodat we niet al te ver meer hoefden te reizen. Het was al donker toen we aankwamen in de bewaakte wijk waar de Airbnb zich bevond. Helaas hadden we geen simkaart op de luchthaven kunnen kopen dus zaten we zonder internet. Gelukkig waren er wat mensen op straat die ons hielpen de Airbnb te vinden. Veilig en wel sliepen we binnen enkele minuten na deze lange lange reisdag. 

La Terminal Costa Rica 
Omdat we in Chili best wat kou hebben meegemaakt wilden we graag naar de zon en het strand. Daarom kozen we ervoor om twee weken aan de Caribische kust te verblijven. Omdat we lazen dat het openbaar vervoer in Costa Rica niet alles is, kozen we om een gedeelde shuttle te boeken om ons van de hoofdstad San José naar Puerto Viejo aan de Caribische kust te brengen. Fijn dachten we ‘van deur tot deur zonder’ al te veel poespas. Zaterdagochtend 9 december vertrokken we op tijd naar het ophaalpunt en hadden we nog wat tijd om ergens eten te halen. We belandden bij een ‘Soda’, de term die wordt gebruikt voor de lokale restaurantjes met typisch Costaricaans eten, en aten daar een ‘ Casado’ voor 5 euro per persoon inclusief drankje. (Dit zou het enige ‘goedkope’ zijn wat we tegen zouden komen in Costa Rica, want man man man wat is alles hier duur zeg). 

Netjes op tijd stonden we klaar bij het ophaalpunt, 13:00 werd ons verteld. Na meer dan een uur te hebben gewacht was er nog geen busje, ik nam contact op met het platform waar wij de tickets hadden gekocht. Zij zouden direct gaan uitzoeken wat er aan de hand was. Ook had ik inmiddels contact met de busmaatschappij (La Terminal Costa Rica), die mij vertelde dat wij rustig moesten wachten, dat door veel verkeer de shuttle later was. Bijna 2 uur later was hij daar dan eindelijk. Een man hing uit de bus en schreeuwde dat we snel moesten komen, en midden op straat moesten instappen met al onze spullen (2 backpacks, 2 tassen, 1 flightback met jassen en mijn campingstoeltje uit Chili). De chauffeur bleek echt een gekkie te zijn, reed als een maniac over de wegen, was boos aan het bellen, smeet met de deuren en heeft uiteindelijk 2 uur lang van hot naar her gereden in de hoofdstad om steeds aan te komen bij hostels waar de passagiers niet meer aan het wachten waren. Na 7 uur kwamen we eindelijk aan in Puerto Viejo. Het was donker en het regende, maar gelukkig konden we snel onze airbnb vinden.

Puerto Viejo
Dit kleine Caribische dorpje met mooie stranden was een heel groot verschil met alles wat we in Chili hebben gezien. Het was eindelijk warm maar de luchtvochtigheid was erg hoog. Hier moest ik dan ook zeker 2-3 dagen aan wennen. We huurden fietsen en zijn langs de kust alle strandjes gaan bekijken. De een nog mooier dan de ander. 

De Caribische kust van Costa Rica is een erg ruige kust, zowel qua natuur als qua zee geweld. Er zijn erg sterke stromingen waardoor je vaak de zee niet in mag. Onze airbnb zat vlakbij Playa negra (zwart strand). Het zand is dan ook daadwerkelijk zwart en steekt mooi af bij het felle groen van alle bomen en planten. Playa Cocles, iets voorbij het dorpje Peurto Viejo, had een wat breder strand met deels geel/licht zand. Nog iets verder kwamen we bij Playa Chiquita (het kleine strand). Om hier te komen moest je over een smal blubber pad door een stukje jungle lopen. Het mooiste strand vond ik playa Arecife wat zich in Punta Uva bevindt op zo’n 10-12 km fietsen vanaf onze bungalow. Ondanks de vele regen die we hebben gehad zijn we vaak naar de stranden geweest. Zeker 9 van de 14 dagen heeft het geregend, we kwamen er namelijk een beetje laat achter dat dit het regen- of ‘groene’ seizoen is aan deze kant van het land. Hier in Costa Rica regende het soms 48 uur achter elkaar. 

Toch hebben we ultiem genoten van de mooie natuur, de vele beesten, de gezellige sfeer en het lekkere eten. We hebben veel gefietst, soms wel 30 km op een dag (in warme temperaturen) en hebben zo veel van de omgeving kunnen zien. Het einde van de weg langs de kust leidde naar het dorpje Manzanillo waar vooral veel lokale mensen op de zondag gezellig met hun families gaan bbq-en op het strand. 

Een van de laatste dagen, gelukkig een mooie dag, bezochten we het nationale park van Cahuita. We namen de lokale bus die netjes op tijd was, en stapten uit bij de zuidelijke entree van het park aan de kant van Puerto Vargas. Het park heeft namelijk twee ingangen. Je kan van de ene naar de andere lopen over een pad van zo’n 8 km. Om 08:10 uur waren wij de eerste die het park betraden. We liepen zonder gids en hebben toch veel dieren gezien, waaronder aapjes, vlinders, vogels en wasberen. Bij het strand van Puerto Vargas liet een van de parkwachters ons een paar fel gekleurde slangen zien, maar ook een luiaard! Helaas door het slechte weer was een groot deel van het park onbegaanbaar. Aan de kant van Cahuita hebben we nog een klein stukje kunnen lopen en zelfs nog een luiaard in actie gezien (wat je niet vaak ziet omdat deze beesten heel veel slapen). 

Na 2 weken vol fietstochten, regen, staan in zee (zwemmen ging moeilijk door de stroming) en heel veel eten, sloten we ons hoofdstuk af aan de Caribische kust. Op zaterdag 23 december zouden we om 07:30 opgehaald worden met de shuttle service van La Terminal. Ja, ik schrijf ‘zouden’, hoe dat afloopt, vertel ik de volgende keer.

Wordt vervolgd…

Klein Duitsland, Kuchen en de Kust 

Posted on by pririco

1-8 december 2023 

Frutillar
Op naar Frutillar, een klein dorpje aan het Llanquihue meer met uitzicht op vulkaan Osorno. Het is ongeveer 2,5 uur rijden vanaf de plek waar we kamperen. Helaas is het weer wat minder dus wat doe je dan?Abernatürlich, Duitse kuchen eten en een bak koffie drinken. Het dorpje Frutillar heeft zelfs een Duits museum. In het museum leer ik dat er sinds 1850 veel Duitsers naar Chili zijn geëmigreerd om een beter leven te zoeken. Dit door slechte economische en politieke omstandigheden in Duitsland. Het werd destijds goed gepromoot om hierheen te komen. Technologische ontwikkelingen namen zij mee en hielpen de Chilenen enorm in de productie van voedsel met deze machines. Ik wist dat er veel Duitsers in Chili zijn, dit zie je namelijk aan de bouwstijl van huizen, maar ook de restaurants en bars. Maar dat de Duitsers hier al zo lang waren wist ik dus niet! Na wat rondwandelen, bier en spelletjes zoeken we onze nieuwe kampeerplek op. Een klein strandje ten noorden van het dorpje aan het meer, hier zien we ook andere kampeerders. De volgende ochtend regent het en horen we opeens getoeter. Een man vraagt of we uit de tent willen komen, of we chileens zijn en of we catalaans spreken. Het blijkt een agent te zijn die ons vertelt dat wij hier niet mogen kamperen. Gelukkig is het een vriendelijke man, hij stelt ons wat vragen, controleert onze paspoorten en laat ons dan gaan. In de regen pakken we snel onze spullen in en gaan weer op pad. We rijden naar een copec tankstation om daar warm te douchen en te bedenken wat we gaan doen met deze regen. 

Puerto Varas/Puyehue
We stoppen eerst in Puerto Varas om wederom Kuchen te eten, ook zoek ik een plek op Airbnb om te slapen. Ik zie het namelijk niet zo zitten om met onze natte spullen weer een natte nacht tegemoet te gaan. Ik vind een mooie domo, een soort iglo-vormige tent, in Puyehue. We brengen daar de nacht door en genieten van het geluid van de keiharde regen op de domo. 

Valdivia
De volgende dag is onze ‘auto-dag’ we gaan minimaal 8 uur rijden en maken nog een tussenstop in het vreselijke stadje Valdivia echter wel om heerlijke kuchen te eten. Het is een stukje (100 km) omrijden maar dat heb ik zeker over voor de taart die we daar 6 jaar geleden hebben gegeten. Terwijl we door het stadje lopen herinner ik me hoe deprimerend en lelijk ik deze plek vond de laatste keer (het regende toen). Nu schijnt de zon wel, maar vind ik het nog altijd een zeer deprimerende plek. Na twee stukken taart stappen we de auto weer in om echt wat kilometers te maken richting het noorden. Ik rij zo’n 5 uur door tot we ergens stoppen om te koken. Tijdens het koken raakt onze laatste gasfles op, gelukkig is de rijst net eetbaar. We overnachten in de auto bij een Copec tankstation en rijden de volgende dag in een keer door naar Valparaiso, wat nog zo’n 3 uur en 45 min rijden is. Onze laatste paar dagen in Chili zijn aangebroken! 

Valparaiso
Valparaiso is een artistieke, hippe stad aan de kust van Chili. Deze stad trekt erg veel bezoekers en al snel horen we meerdere mensen Nederlands spreken. De huisjes die gebouwd zijn op de heuvels in de stad zijn heel kleurrijk. Veel van hen zijn met mooie graffiti bewerkt. Ook vind je hier veel leuke bars en restaurants. We verblijven 3 dagen in een mooie oude villa waarin we ons eigen mega appartement hebben met prachtig uitzicht over de stad en de zee. We genieten van het eten, plannen weer een stukje van de bruiloft met een fles wijn en boeken onze eerste verblijven in Costa Rica. 

Santiago 
We maken een korte stop in Viña del Mar, ‘de’ badplaats van Chili. Het is een mooie stad met groene lanen en parken en wederom goed eten. Op de weg naar Santiago zien we opeens ontzettend veel rook, dan zie ik in de verte dat er een berg in de fik staat. De tweede dag dat we in Santiago zijn, lopen we buiten en ruiken opeens een hevige brandlucht. Ricardo denkt dat er mensen volop aan het bbq-en zijn, maar dit is zo heftig dat dat het niet kan zijn. Na even googlen blijkt het de brand te zijn die wij eerder zagen. 700 hectare grond staat er in de brand nabij het dorpje Maria Pinto. De lucht is echt niet te harden, mijn ogen, neus en keel beginnen te branden van de rooklucht. Voordat de lucht ons bereikte hebben we door de mooie Lastarria buurt gelopen, uitgebreid gebruncht en nog een rondje centrum gelopen. Onze laatste avond brengen we onze campingspullen naar onze Chileense vriend Guille en doen we nog een dansje op een rooftopparty. De volgende ochtend vertrekken we naar het vliegveld, leveren we de auto in, en na heel wat haasten en rennen halen we net onze vlucht naar Costa Rica. 

Fin del capítulo Chile 
Chili je was weer geweldig, we hebben nog meer mooie delen gezien en van elk moment genoten: van het kamperen onder de sterren, het proeven van vele wijnen, de pisco sours, de oneindige wegen en uiteraard het vele, vele rijden. 4000 km in totaal! 

Hasta la proxima! 

Slapen op een vulkaan, hiken en thermobaden  

Posted on by pririco

24-29 november 2023

Villarrica, Pucon 
We stoppen in Villarrica, een toeristisch dorpje aan een meer en een vulkaan met dezelfde naam. Terwijl onze kleding wordt gewassen voor 9 euro per was, lopen we een rondje door het dorpje en genieten we van een biertje. We hebben een nieuwe kampeerplek nodig en zoeken die op iOverlander. Een handige app met locaties en tips van andere kampeerders. Wildkamperen zou overal mogelijk moeten zijn in Chile, maar het is vaak lastig om een goede plek te vinden. De plek die we vinden is een mooi plekje aan het meer, maar al snel merken we dat dit een (hang)jongeren plek is. We koken ons eten en gaan dan verder op zoek naar een slaapplek. Dan vind ik op de app een heel mooi plekje met prachtig uitzicht op de vulkaan. Na ongeveer een half uur rijden komen we aan, en inderdaad, wat een mooie plek is dit. Geen mensen en midden in de natuur. Wel voel ik me erg onrustig. Deze locatie bevindt zich namelijk in het nationale park Villarrica. Voor de meeste parken moet je een reservering hebben en entree betalen, maar wanneer wij langs de entree post rijden is er niemand. De parken sluiten rond 18:00 en wij rijden hier rond 20:00 langs. We parkeren onze auto naast het pad dat naar het skiresort van Pucon leidt. Er passeren nog best wat auto’s waardoor we wachten tot het donker is om onze tent op te zetten. In de auto kijken we nog naar een serie tot we opeens licht zien komen uit de vulkaan!! De Villarrica vulkaan is de actiefste vulkaan van heel Zuid-Amerika en heeft een krater vol met lava. De laatste uitbarsting was in 2015. Het licht van het lavameer en de rook zijn in de avond heel goed te zien. Uiteraard is Ricardo weer in zijn nopjes en maakt mooie foto’s van de vulkaan en de sterren. Toch slaap ik niet lekker omdat ik toch het idee heb dat we eigenlijk niet in dit park mogen slapen, ik kan het echter nergens op internet vinden. De volgende ochtend is het super mistig en zien we de vulkaan niet meer. We rijden naar Pucon om daar een Duitse kuchen te eten. 

Tinquilco
Na 2 bakken koffie, een kuchen en een zoektocht op airbnb, kom ik een heel tof boshutje tegen. Ricardo wilt graag de natuur in en weg van de dorpjes, het meer Tinquilco lijkt mij de perfecte plek daarvoor. Binnen een kwartier reageert de host dat we welkom zijn. Het is een uurtje rijden vanaf Pucon (36 km) en wederom weer een zeer zeer slechte weg. We komen aan bij de entree van het nationale park Huerquehue waarbij de parkwachter vraagt waar we heen gaan. Hij laat ons passeren en heel rustig rijden we weer door. Isidora, de host, stuurde een bericht dat wij met de auto de rivier kunnen passeren omdat het water nu laag staat. Wanneer we aankomen bij de rivier, na 20 min over een weg vol gaten, stenen en bomen, vind ik het geen goed idee om met onze huurauto de rivier over te steken. Isidora komt ons met een grote pick-up ophalen. Haar bak is aardig hoog en heeft 4×4 waardoor we de rivier zo oversteken. Na een paar minuten komen we aan bij een huisje, maar niet het huisje waar wij in zouden verblijven. Daarvoor moeten we nog een bospaadje naar beneden lopen! Het is een schitterende plek, uitzicht op het meer, midden in het bos, met geluid van watervallen en rivieren. Hier blijven we 2 nachten, maar kiezen ervoor om nog een nachtje extra te blijven. We kayakken alleen op het meer, doen een hike van 5 uur (5 km met een hoogteverschil van meer dan 500 m over super steile modderpaden) en genieten van de heerlijke maaltijden die Ricardo maakt. Wat een verademing was dit! 

Mirador los volcanes y Termas Geometricas
Na een dagje rondhangen in Villarrica met ceviche en bier, rijden we richting de andere kant van de Villarrica vulkaan. Ik wil heel graag de Villarrica vulkaan bewandelen en heb daarom een hike gezocht die te doen is voor niet ervaren klimmers. Er zijn namelijk groepen die echt de vulkaan beklimmen tot de top met materiaal en al, maar dat ga ik natuurlijk niet doen. Online vind ik een hike aan de minder bekende kant van de vulkaan naar een gletsjer toe. Eenmaal aangekomen bij het park krijgen we te horen dat het pad naar de gletsjer erg moeilijk te bewandelen is omdat er meer dan een meter sneeuw ligt. Wel kunnen we de hike naar de mirardor los volcanes doen. Een hike van 3 km die ongeveer 3 uur duurt. We beginnen door het bos vol met Auracaria (typische bomen voor dit gebied die 50 m hoog kunnen worden). Wederom is het een mega steile tocht naar boven waar we het best zwaar mee hebben. De uitzichten onderweg zijn echter prachtig. Wanneer we bijna boven zijn, komen we sneeuw tegen! Gelukkig is dit nog te doen met onze wandelschoenen, maar toch best glad. Dan zien we een schitterend landschap van zwart (zand en gesteente van de vulkaan) en wit (de sneeuw) en is het einde in zicht. Het is een werkelijk prachtig uitkijkpunt met zicht op meerdere vulkanen, de omliggende bossen, de Andes en ook Argentinië. We hebben het rijk voor ons alleen. Twee keer denken we dat we de Villarrica vulkaan zien, maar die lijken nog te dichtbij en ook niet hoog genoeg. We bevinden ons op 1600 m en de vulkaan is zo’n 2800 m hoog. Dan, wanneer de wolken een beetje verdwijnen, zien we de welbekende rokende vulkaan. Die inderdaad veel verder weg is en veel hoger dan de 2 ‘heuveltjes’ op kortere afstand.  

We sluiten de dag af met een bezoek aan de Termas Geometricas. Deze hotspring worden verwarmd door bronnen afkomstig van de vulkaan en bevinden zich in een ravijn met typische Valdivinaanse vegetatie. Het aangelegde houten rode pad steekt mooi af tegen de groene beplanting.

Onze nieuwe kampeerplek bevindt zich wederom aan een meer met prachtig uitzicht op (weer een nieuwe kant van) de vulkaan. Hier komen we 3 Duitse, niet zo spraakzame, kampeerders tegen. We stoken een vuurtje, wat geen succes was met nat hout, kijken nog een serie in ons tentje en gaan een heerlijke nacht tegemoet.