De tweede free walkingtour leidde ons door het Parijs van het zuiden. De gigantische paleizen in Franse stijl gebouwd doen je even vergeten dat je in BA loopt. Alles wat je in deze stad terug kunt vinden is gekopieerd van de grote Europese steden. De grote brede avenidas die doen denken aan Parijs. De “Big Ben” wat een geschenk was van Engeland. Het station Retiro wat precies lijkt op een station uit de Harry Potter films. De Obelisk wat weer typisch Egyptisch is en het Kavanagh gebouw wat weer aan New York doet denken. Onze gids Jimena wist een leuk verhaal te vertellen over dit gebouw; het zou namelijk gebouwd zijn als wraak op de familie Anchorena. Corina Kavanagh zou dit gebouw hebben laten bouwen om het zicht op de kerk van de familie Anchorena te blokkeren vanuit hun paleis omdat haar relatie met een van de zonen van de familie Anchorena werd afgekeurd. Het grote gebouw staat namelijk pal voor de kerk en is niet meer te zien vanaf de overkant. Terwijl we door Recoleta lopen viel het Ricardo al op dat er veel plastic dames rond liepen. Wanneer je hier een goede zorgverzekering hebt kan je namelijk om het jaar gratis wat aan jezelf laten sleutelen!

Het vierde appartement waar we verbleven lag ook in deze wijk. Een van de bijzondere “attracties” hier is de Recoleta begraafplaats waar onder andere Evita is begraven. De begraafplaats in combinatie met het troosteloze donkere weer creëerde een grimmig tafereel. Wanneer je de begraafplaats binnenloopt wordt je direct geconfronteerd met enorme graven die zouden volstaan als huis. Dit met het idee in mijn achterhoofd dat duizenden mensen hier hun laatste bestemming hebben bereikt.

Gelukkig was deze sombere dag een uitzondering. De meeste dagen in Buenos Aires zijn zonnig. De zonnige dagen waren een uitnodiging op zich om het park dat zich vlak naast de begraafplaats, Plaza Intendente, bevindt te bezoeken.

Tijdens onze 10 dagen in BA hebben we voornamelijk zelf gekookt. De keukentjes waarin we ons eten maakten waren prima, al was het af en toe wel improviseren. Zo wilde ik graag een pak waterijsjes kopen maar heb ik besloten dit niet te doen door het achterlijke prijskaartje dat eraan hing. Ricardo heeft toen met folie een ijshoudertje voor me gemaakt waarin hij siroop deed om vervolgens in te vriezen. Het eten wat we maakten was prima maar ging ook wel vervelen waardoor we toch maar een keer uit eten zijn gegaan. Een tip die we kregen van ons Duitse buurmeisje was om bij Las Cabras,, de geiten,  te gaan eten.  De meeste restaurant en bars zijn terug te vinden in het mooie Palermo, een wijk in het noorden van de stad. De straat staan hier vol met mooie grote bomen waardoor je de gebouwen eigenlijk niet meer goed kunt zien. Voornamelijk wordt deze wijk bewoond door rijke Argentijnen of buitenlandse studenten. Het is er erg rustig maar dit veranderd in de avond. De Argentijnen eten hier pas na 22:00 voor deze tijd is het nog erg rustig in de restaurants. Las Cabras, bleek erg populair te zijn aangezien we nog net een plekje  wisten te bemachtigen. De parrillada para dos is een gigantische soort bbq schotel met verschillende stukken vlees. Bestel dit gerecht nooit voor 2 personen aangezien je er zeker met 4 á 5 van kan eten. Een beter keuze is om zelf een eigen gerechtje uit te kiezen, maar ook deze gerechten zijn al aan de grote kant.

Naast eten en drinken heeft Palermo ook veel mooie natuur te bieden. Los Bosques  of Bosques de Palermo is daar onderdeel van. Een mooi groot park wat vol staat met Palos Borrachos, “dronken bomen”. Het park is een mooi stukje groen midden in een wijk met hoge flats wat een beetje doet denken aan New York. Een van de vele dingen die BA heeft overgenomen, maar hier later meer over. Niet alleen deze wijk staat vol met groen. Elk balkon wat je tegen komt in de stad staat vol met planten en bloemen. Zo worden de lelijkste flatgebouwen toch nog een beetje omgetoverd tot iets moois.

De tweede stop was in een wijk net buiten het echte centrum van BA maar daardoor niet minder levendig. Dit was de perfecte locatie om de stad te verkennen. Een supermarkt, een wasserette en twee metrostations om de hoek zorgden ervoor dat we alles tot onze beschikking hadden. Het begon ons steeds meer door te dringen dat Argentinië totaal geen Zuid Amerikaans land is. De prijzen zijn gelijk aan Nederland of zelfs hoger. Een mooi voorbeeld hiervan is de diepvries pizza die omgerekend zo’n 10 euro kost. Melk producten zijn niet te betalen hier, hetzelfde geldt voor cruesli en granola. Ook de restaurant hebben Europese prijzen. Zo kost een pizza bij de beste pizzeria van de stad, restaurant Guerrin, minimaal 15 euro. Je krijgt dan wel een grote goed belegde pizza voorgeschoteld die heel goed te eten is.

Het OV daarentegen is wel relatief goedkoop. Een enkel ritje met de metro kost per persoon 7,5 pesos, omgerekend 46 eurocent, waarbij je ook kan overstappen op de andere lijnen. Onze host van het eerste appartement vertelde dat een enkel ritje vorig jaar maar 1 peso kostte, zo zie je maar hoe erg de prijzen hier omhoog zijn gegaan. Je koopt een Subte kaart die je bij elk station kan laten opladen door een loket medewerker. De bus is echter weer een heel ander verhaal. De chauffeur stopt enkel als je je hand opsteekt. Haltes zijn er eigenlijk te weinig dus je zult niet elke lijn bij de bushalte zien staan. Wanneer je instapt vraagt de buschauffeur waar je heen wilt, aan de hand hiervan wordt het tarief bepaald. Echter moet je zelf goed opletten waar je wilt uitstappen want zoals ik al zei de buschauffeur stopt niet! Een avond nadat we waren gaan eten in de wijk Palermo moesten we wel terug met de bus omdat er geen metro’s meer reden. De metro’s rijden hier namelijk maar tot 11 uur ‘s avonds. Volgens Google zou de bus rond 23:40 komen. Na een lange tijd wachten besloten we om via de bus route verder te lopen, zo’n 20 minuten later kwam er dan eindelijk een bus aan zetten die al rijdend zijn deuren open deed. Er stapte na ons een jongen in die niet voldoende saldo had op zijn kaart. Vervolgens vroeg hij Ricardo of hij gebruik mocht maken van zijn Subte kaart. Het is hier blijkbaar de normaalste zaak om elkaars pasje te gebruiken wanneer je geen saldo hebt op je kaart. De bus chauffeur keek er niet raar van op, zo lang er maar betaald werd. De jongen gaf ons netjes geld, zo hadden we ook nog eens 4 pesos, 25 eurocent, winst gemaakt.

Houten roltrap

De eerst plek die we zouden bezoeken was de wijk San Telmo, de oudste wijk van de stad met koloniale panden en schattige straatjes. Het appartement was klein maar prima met een heerlijk balkonnetje. De stad verkennen begon met veel wandelen, heel veel wandelen. Tijdens onze eerste wandeling waren we op zoek naar een geopende supermarkt, want we hadden geen eten of drinken meer. Dit bleek een hele opgave, aangezien het een nationale feestdag was, Dia de la Memoria por la Verdad y la Justicia.

Overal op straat zag je grote politieke groeperingen lopen met vlaggen, spandoeken en trommels. Deze dag is een herdenking van de doden die zijn gevallen tijdens het militaire bewind hier in Argentinië. Mensenrechten organisaties stellen dat er zo’n 30.000 mensen zijn verdwenen door toedoen van de regering. Tijdens de free walkingtours die we met local Jimena deden, zijn we veel te weten gekomen over alle coups, het constante terreurbewind en natuurlijk over Evita, oftewel Eva Peron first lady van Argentinië. Tijdens het lopen zag ik dat er op de weg sillouhetten van mensen waren geschilderd. Later zagen we ze steeds meer o.a. op de weg, op het zebrapad en op gebouwen. Op een gegeven moment zag je ze werkelijk overal.

Jimena vertelde ook over de moeders en oma’s van Plaza de Mayo (spreek uit: Maasjo). Tot op de dag van vandaag verzamelen zich tientallen vrouwen op het plein om in stilte te demonstreren. Deze moeders zijn opzoek naar hun verdwenen kinderen. In Nederland wordt deze groep vrouwen de Dwaze moeders genoemd, een erg vreemde benaming voor vrouwen die opheldering willen over het lot van hun kinderen. De oma’s van het plein zijn opzoek naar verloren kleinkinderen. Er zijn namelijk vele baby’s gestolen van zwangere vrouwen die gevangen waren genomen. Deze vrouwen hebben het zelf niet overleefd, hierdoor zijn de oma’s opzoek gegaan naar deze kinderen omdat zij vaak hun eigen familie niet kennen maar zijn opgeroeid onder een valse naam bij een militaire familie. Deze verhalen hebben een grote indruk op mij achter gelaten. Ik zou het me dan ook totaal niet kunnen voorstellen hoe het zou zijn om een van deze kinderen te zijn, niet te weten waar je echt vandaan komt met natuurlijk de vraag of zij ooit hun echte familie zullen terug vinden. Gelukkig heeft de actie van de oma’s al voor vele herenigingen gezorgd.